door Frans Ruijter
De laatste week van september is de afgelopen jaren de ‘Week tegen eenzaamheid’. De vraag die je kunt stellen, is of er in ons dorp ook sprake is van eenzaamheid.

Deze vraag kan zeker bevestigend worden beantwoord, maar niet in de zin dat mensen verpieteren achter de welbekende geraniums. De eenzaamheid uit zich op een andere manier: het dorp is de laatste jaren qua sociale samenstelling sterk veranderd. Dat hoeft absoluut niet erg te zijn, als we maar oog voor elkaar hebben en houden, elkaar blijven opzoeken en elkaar ontmoeten. In het verleden was het een ongeschreven wet dat wanneer je nieuw in een buurt kwam wonen, je netjes bij je naaste buren kennis ging maken. Je vertelde dan vaak wat je plannen waren met je net verkregen woning en verontschuldigde je alvast voor de eventuele overlast die dat misschien zou geven. En als de buren bijvoorbeeld kleine kinderen hadden, gaf je direct aan dat je zou stoppen met hak-, breek- en sloopwerk als de kinderen sliepen.

Als Mozes niet naar de berg komt…
Een paar weken geleden sprak ik een kennis uit een van de buitenwijken van ons dorp. Hij vertelde me dat hij een poosje geleden nieuwe buren had gekregen, maar dat ze nog helemaal geen kennis gemaakt hadden. Ik gaf hem de tip met een stichtelijke tekst: ‘Als Mozes niet naar de berg komt, dan komt de berg wel naar Mozes.’ Dat was niet tegen dovemans oren gezegd. De nieuwe buurman was in de tuin aan het werk en mijn kennis stapte op hem af. Hij complimenteerde hem met hoe mooi de tuin eruitzag en dat duidelijk te zien was dat dat met veel liefde werd gedaan. Er ontstond een zeer geanimeerd gesprek dat al snel uitmondde in een koffie- of borrelafspraak.

Fijne gemeenschap
Tijden veranderen, en ons dorp verandert mee in bevolkingssamenstelling. Dat hoeft in mijn ogen geen belemmering te zijn om met elkaar een fijne gemeenschap te vormen. Moraal van mijn relaas: ga naar elkaar toe met een uitgestoken hand. ‘Want berg en dal zullen elkaar nooit ontmoeten, maar mensen wel en hebben elkaar nog weleens nodig.’ Zo houden we Blaricum levend en leefbaar. In hei & wei 586 van 21 juni jl. schreef ik al een artikel met de kop ‘Wij maken geen onderscheid’. Dat is toch een mooi streven.