Alicia Alonso, de wereldberoemde Cubaanse prima ballerina, in het Gran Teatro de La Habana

door Anneke Martens-van der Vlugt
Als groot balletfan bezocht ik begin november met een groepje medeliefhebbers Cuba voor het bijwonen van het Festival Internacional de Ballet de la Havana. Een week genieten van de indrukwekkende Cubaanse dans- en balletcultuur, halverwege de vorige eeuw mede geïnitieerd door de wereldberoemde ballerina Alicia Alonso met financiële ondersteuning van Fidel Castro die toen hij aan de macht kwam, het bevorderen van culturele programma’s hoog in het vaandel had staan.

Het eerste deel van de week verliep geheel volgens plan. Zo maakten we in de zwoele Caribische hitte een stadswandeling langs het Unesco-erfgoed in het oude centrum onder leiding van een architecte, zagen de eerste balletvoorstellingen van het festival en bezochten we het Instituto Superior de Arte, een kunstacademie in een opvallend gebouwencomplex, gevestigd op het terrein van de voormalige Country Club (1961), geesteskind van Che Guevara en de Italiaanse architect Ricardo Porro. Tevens brachten we een bezoek aan Escula Nacional Cubana de Ballet en het bijzondere dansgezelschap Lizt Alfonso Dance Cuba en genoten we ’s avonds van de aparte interpretatie van Het Zwanenmeer door het Ballet Nacional de Cuba.

Orkaan Rafael
De laatste drie dagen van de week kregen door orkaan Rafael een onverwachte wending. De storm hield behoorlijk huis op het eiland, zware regenval en hevige windstoten, met als gevolg enorm veel schade en het opnieuw volledig uitvallen van het landelijke stroomnet, nog geen drie weken sinds de vorige stroomuitval, een ramp voor de bevolking. Voor ons in het hotel, dat over eigen generatoren beschikte, waren de gevolgen aanzienlijk minder ingrijpend. Uiteraard was het duidelijk dat de rest van ons programma geen doorgang kon vinden. Alhoewel het nog even spannend was, op het vliegveld viel ook regelmatig de stroom uit en was er geen water, konden we gelukkig terugvliegen naar huis.

Een vanzelfsprekendheid
Het contrast bij terugkeer kon niet groter zijn. Het stroomslurpende Schiphol, de uitbundige kerstverlichting in ons dorp en ook thuis deed alles het ‘gewoon’. Ik knipte de lampen aan, zette de thermostaat een paar graden hoger, laadde mijn telefoon op, stapte onder een warme douche, draaide een wasje en keek wat televisie. Met de heftige ervaring op Cuba in gedachte, realiseer je je dan ineens dat je geluk hebt dat je in dit luxe Blaricum woont, waar stroom een vanzelfsprekendheid is.

Ik wens u allen voor 2025 een stroom aan positieve energie, nieuwe kansen en vele oplaadmomenten.