door Nelliëtte van Wijck
De Blaricumse families van Emma Lanphen en Demian van Loo kennen elkaar al generaties lang. Dat wordt pas echt duidelijk wanneer je door hun fotoboeken bladert.

Op een van die foto’s geeft de oma van Demian de opa van Emma een kus op de wang, in café d’Ouwe Tak. En er is een foto waarop Emma’s moeder als voetbalcoach staat, met Emma’s broer en Demian in het team. Emma: ‘Demian en ik zijn samen opgegroeid, hij zat bij mijn broer in de klas, ze waren beste vrienden. Na de basisschool verloren we elkaar uit het oog, een paar jaar later kwamen we elkaar via gemeenschappelijke vrienden weer regelmatig tegen.’ Na wat ‘kletsjes’ in de Tak begonnen ze elkaar steeds leuker te vinden. Omdat ze eerst zelf wilden ontdekken of het wat kon worden, gingen ze stiekem op date, buiten het dorp. De eerste kus was na het thuisbrengen, voor de voordeur. Het geheim houden lukte echter niet echt. Emma: ‘Zo paste ik op een huis, de uitgelezen kans om bij elkaar te zijn. Nou, dan kwam mijn vader even wat spullen brengen en deed Demian de deur open… Het werd voor iedereen duidelijk: wij waren een stel.’ En dat zijn ze nu al negen jaar.

Ingrijpend verlies voor beiden
Emma’s moeder was zeer actief bij de Oranjevereniging en als kind hielp Emma haar moeder bij de Sinterklaasintocht en de lampionnenoptocht. ‘Mijn moeder is drie jaar geleden overleden, een groot gemis. Zij was ook binnen ons gezin altijd bezig met gezelligheid. Zo werd voor elk seizoen en tijdens de feestdagen de huiskamer in dat thema versierd. Dat heb ik nu van haar overgenomen.’ Demian heeft ook een ingrijpend verlies meegemaakt. Zijn vader overleed toen hij twaalf jaar was, na een wespensteek tijdens een vakantie, hij bleek allergisch. Zijn ouders hadden net het terrein waar nu Kinderdagverblijf Banjer staat gekocht om een huis te laten bouwen. Demian: ‘Mijn familie, vooral mannen uit de bouw, hebben dat huis uit eer voor mijn vader afgebouwd. Ik zat vol met verdriet en was kwaad op de wereld. Het was de week voordat ik naar de middelbare school ging, en misschien klinkt dit raar, maar er ging een knop om. Ik dacht het heeft geen zin om me zo te voelen en zo kwaad te zijn want dat verandert niets.’ Er kwam een soort rust over Demian heen en de middelbare school werd een nieuw begin. Emma merkt op hoe dit verlies Demian heeft gevormd: ‘Hij leeft heel erg in het nu, door hem heb ik geleerd dingen los te laten en meer in het moment te leven.’

Actief in Blaricum
Ondanks hun drukke levens maken Emma en Demian tijd voor elkaar vrij. Ze eten iedere dag samen en de woensdagavond is van hen samen. Het koppel zet zich actief in voor Blaricum. Demian zit bij de vrijwillige brandweer, beiden zijn druk met de Oranjevereniging en samen strijden ze voor de ‘Blaricumse Ster’, die hopelijk met kerst weer aan de Blaricumse hemel zal stralen.