Televisie kijken doen we natuurlijk allemaal en het ene programma is uiteraard leuker dan het andere. Vorig jaar zomer, toen de meeste zenders alleen maar uitgekauwde herhalingen op de buis slingerden, bleek er toch een station een fruitig nieuw programma uit te zenden: Ik Weet Er Alles Van.

Met als quizmaster de nooit om een woord verlegen zittende Ruben Nicolai. Kanttekening: deze man komt in diverse producties voorbij, maar heeft de gave om zichzelf niet al te serieus te nemen en derhalve altijd ‘echt’ grappig te zijn met zijn ad-remme kwinkslagen.

Aan het einde van het seizoen werd er een oproep gedaan voor nieuwe kandidaten en ondergetekende gaf zichzelf op. Chapeau voor de productiemaatschappij, want er volgden mailtjes, telefoongesprekken en een verzoek om een filmpje. Er werd niets aan het toeval overgelaten.

Maar nu komt het: mijn horror-moment, waar ik nog steeds serieus ’s nachts van wakker schrik. De opnamedag was helder. In studio 3 in Aalsmeer. Verschillende kledingsetjes mee. En om 08:15 uur ’s ochtends present. De avond ervoor de auto vol getankt en zorgvuldig kledij plus bijbehorende sieraden uitgezocht.

Wat zou er mis kunnen gaan? De voorafgaande nacht slecht slapen, beetje zenuwachtig, vooruitdenken en wekker gezet om 06:00 uur om rustig aan te kunnen doen. Maar… ik word wakker, pak mijn telefoon en zie de tijd: 07:51… Pure stress. In paniek richting echtgenoot, die al niet snapte dat ik het pand nog niet had verlaten. En ik dacht uiteraard ‘einde oefening!’ Maar gelukkig mijn man die zo slim was om te zeggen ‘bel ze even!’

Lang verhaal kort: ik ben die dag uiteindelijk toch dankzij de rijkunsten van mijn eega (ik kon zelf echt niet achter het stuur) in de studio beland. Maar vraag niet hoe… met een lege maag, ongedoucht en een onverzorgd gezicht werd de rit richting Aalsmeer ingezet. Een rit die verdacht veel overeenkomsten vertoonde met de rijstijl van de destijds vluchtende witte Bronco van O.J. Simpson. Halverwege wederom een paniekaanval want de sieraden lagen nog thuis…

Ik heb uiteindelijk toch de opnames meegemaakt, maar bleek de aller slechtste deelnemer die het programma ooit heeft gekend. Niet zo gek, want drie dagen later had ik nog steeds fysieke naweeën van alle opwinding. Kan het allemaal erger? Ja dat kan! Want het ene paar oorbellen dat ik thuis had ingedaan – en ik ben iemand die bij wijze van spreken liever zonder onderbroek de deur uit gaat dan zonder oorbellen – moest ik van een geluidsman uitdoen omdat ze te gehorig bleken bij de opnames.

U begrijpt, ik zeg niet wie ik ben en wanneer mijn ‘walk of shame’ wordt uitgezonden.