door Angélique Boezel-Spoor
Voor Elizabeth Agnes Victoria Snoijink, een dame net zo indrukwekkend als haar naam, was het van kindsbeen af duidelijk dat ze de entertainmentbusiness in zou gaan.

Moeder stimuleerde haar dochter door haar veelvuldig mee te nemen naar het theater en haar op vierjarige leeftijd in te lijven bij de balletschool. Vaderlief gaf echter aan dat hij het fijner zou vinden als zij in zijn voetsporen zou treden -hij was één van Nederlands eerste immunologen- maar sprak als liefhebbende vader de gevleugelde woorden: ‘Doe wat je wilt, als je het maar goed doet!’

Hond Lotje
Geboren en getogen in Brabant deed zij auditie bij de toneelschool in Maastricht, en studeerde hier in 1979 af. Saillant detail is dat zij bij de selectie in contact kwam met medeleerling Porgy Franssen, met wie zij sinds die tijd niet alleen een onverwoestbare vriendschap deelt, maar ook met regelmaat de bühne. Hun meest recente samenwerking was de theatervoorstelling DOEK! (een theater-klassieker van Maria Goos). Hilarisch was dat haar adorabele hondje Lotje het binnenkomende publiek verwelkomend bekeek vanaf het toneel; een ‘act’ die bij toeval ontstond, maar werd opgenomen in het programma.

Dossier Verhulst
Doorbreken bij het grote publiek gebeurde destijds met het televisie-feuilleton Dossier Verhulst, voor het eerst uitgezonden in 1986, waarin zij de rol vervulde van Lucy Verhulst-van Delden. Haar rol als overspelige Lucy vertolkte zij zó overtuigend, dat zij op straat werd aangesproken door wildvreemden die haar ‘vieze h**r!’ toe sisten. Medespelers van deze populaire serie waren coryfeeën als Petra Laseur, Jules Hamel en Derek de Lint.

Het achtste leven
Op de vraag wat haar echt raakt, komt Liz meteen met Het achtste leven, gebaseerd op het dikke boek van Nino Haratischwili, een Georgisch-Duitse schrijfster en regisseuse. Een stuk met ook zangpartijen, dat haar nog steeds -plezierig!- kippenvel bezorgt. De voorstelling van vorig jaar, uitgevoerd door Theater Oostpool, besloeg vijf volle uren, waarbij het publiek werd meegezogen in het verhaal en genoot van iedere seconde.

Blaricum
Sinds 2000 woont Liz binnen de grenzen van Blaricum-Dorp en is uiteraard net zoals wij allemaal enorm gecharmeerd van onze gemeente. Toch moet haar iets van het hart. Blaricum staat te boek als een biotoop, maar de hele nacht door branden er zoveel lichten in diverse tuinen -wellicht dat de begrijpelijke angst voor inbrekers hier een rol bij speelt- maar zo buitensporig lang de verlichting aan laten, lijkt toch ietwat overbodig. Meerdere nachtdieren zoals uilen, vleermuizen, dassen, steenmarters ondervinden ernstige overlast van dat felle licht. Ook de tot diep in de grond stekende hekwerken leiden tot grote problemen qua doorgang voor vele beestjes. Misschien willen mensen, als zij zich dit realiseren, wat meer rekening houden met de natuur om ons heen, waarvoor bij voorbaat dank!

De rol van oma
Van alle karakters die zij de afgelopen 45 jaar heeft ingevuld, geeft Liz inmiddels gestalte aan de glansrol van haar leven, die van oma. Haar zoon Esra Krabbé raakte als jongetje van tien gebiologeerd door Japan en reisde op zestienjarige leeftijd daadwerkelijk naar het land van de Rijzende Zon af om zich daar te vestigen. Hij en zijn Taiwanese echtgenote zijn de trotse ouders van een achtjarige tweeling en weten met enige regelmaat de weg te vinden naar Blaricum om daar qualitytime door te brengen met grootmoeder en haar echtgenoot, Nicolaas Oldenburg.