door Loes Post-Janmaat
In 1941 wordt Gina Post geboren op de Smeekweg in Laren in een klein, witgepleisterd huisje met twee bedsteden. Als oudste dochter in een gezin van vier kinderen.

Als Gina naar haar vriendinnetje Susan wilde, wandelde ze dwars over wat toen nog allemaal hei was naar boerderij Ons Genoegen bij de Gooiergracht. De A27 was nog nergens te bekennen.

Jeugd in Laren
‘Aan mijn jeugd heb ik goede herinneringen. Ik leerde al vroeg hoe de handnaaimachine werkte en ik tekende heel veel. Moeder nam ons weleens mee naar Hilversum. Brood namen we mee maar we gingen wel iets drinken bij de HEMA en we mochten iets uitzoeken voor een gulden. Toen we ouder waren, kregen mijn zus en ik tien gulden mee. Dan pasten we een mooie jurk, tekenden die na en kochten we stof om hem later zelf te naaien. Omdat ik veel tekende mocht ik op les bij tekenclub Hamdorff, op de zolder van het gelijknamig hotel in Laren. Maar toen ik Wim leerde kennen, zei moeder dat ik maar moest stoppen want er moest gespaard worden voor een uitzet.’

Wim
‘Ik was achttien jaar en ging met mijn zus en mijn vriendin op dansles bij van Bommel in Hilversum. Bij de eerste keer vrij dansen kwam ik Wim Calis uit Blaricum tegen en van het een kwam het ander. Wim was tuinman en werkte net als zijn broer Kees in het bedrijf van zijn vader. Na ons trouwen hebben we kort ingewoond, daarna verhuisden we naar dit huis aan de Mosselweg waar ik nu nog woon. We kregen twee zonen en een dochter.’

Gasbeton en bezemstelen
‘Op een gegeven moment ben ik op beeldhouwen gegaan bij de Vrije Academie en later bij Coby Noorda aan de Pastoor de Sayerweg. Dat is meer dan twintig jaar geleden. Toen zij wat ouder werd, vroeg zij mij een klasje van haar over te nemen. Zodoende ben ik zelf met heel veel plezier gaan lesgeven. Aan kinderen en aan ouderen. En elke keer weer iets anders verzinnen. Wim hielp me dan met de voorbereidingen. Stonden we weer gasbeton en bezemstelen bij de Gamma te kopen. Op mijn 80ste ben ik gestopt met lesgeven. En nu werk ik met een steenhouwer in Woerden. Dat is een gouden greep; je kunt de kunst toepassen maar ook vakkundig bezig zijn. Leren hoe je het gereedschap het beste kan gebruiken, hoe je het beste kan hakken.’

Verdrietige tijden
‘Wim tobde met zijn gezondheid. Daarom ben ik gestopt met lesgeven. Daar ben ik achteraf zo blij mee. Wim overleed bijna een jaar geleden, in het ziekenhuis, in mijn armen. Ik ben heel dankbaar voor de tijd die we samen hebben gehad. We hadden een fijn huwelijk en zijn samen nog 82 jaar geworden. Dat is ook niet iedereen gegeven. Maar we hebben ook echt wel verdriet gekend. Onze kleinzoon was nog maar 21 jaar toen hij door een ongeval op zijn werk overleed. Gelukkig konden we er als gezin voor elkaar zijn.’

Net zoals het leven
‘In het trapgat bij mij thuis hangen door mij geboetseerde “koppen”. Gezichten met allerlei uitdrukkingen. Zoals vrolijkheid, verdriet, angst, verbazing. Eigenlijk alles wat er in een leven zoal voorbijkomt.’