door Loes Post-Janmaat
1 november 1937 werd Max geboren in Haarlem. Zijn vader was kelner en kon in 1940 Hotel-Restaurant Spoorzicht overnemen. Max groeide hier met zijn broer en zus op. Tijdens de oorlog werden er Duitse soldaten ingekwartierd. Omdat ze tegenover het station woonden, zag Max dat mensen werden weggevoerd en met de trein op transport werden gezet. Een dappere verpleegster die dit zag, probeerde ze tegen te houden. Maar een Duitse soldaat was hier niet van gediend en Max zag tot zijn schrik dat deze zonder pardon de verpleegster ook de wagon in duwde.

‘Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad en zodra ik de kans kreeg verliet ik Haarlem. Ik heb overal gewerkt; eerst als boerenknecht en later als vrachtwagenchauffeur en als elektromonteur. Op een gegeven moment werkte ik voor Peter Lanphen uit Blaricum. Veel met graafmachines gewerkt en monteurswerk gedaan. Ik zat bij zijn broer aan de Stachouwerweg in de kost. Bij Peter thuis kwam ik Lies tegen. Lies is een geboren Blaricumse. Zij was daar aan het “kramen” want er was net een baby geboren. We trouwden in 1962. Dit jaar dus 62 jaar geleden. We gingen wonen aan het Fransepad. Eerst nog “in” bij de ouders van Lies. We kregen er een dochter en een zoon en nu wonen we hier nog steeds.’

Onderweg
‘Ik was altijd onderweg op de vrachtwagen. Shovels en graafmachines brengen en weer ophalen in Rotterdam maar ook in Zwitserland. Toen ik bij Eddy van IJken Transport uit Eemnes reed, haalde ik caravans en auto’s via de ANWB van gestrande vakantiegangers op. En natuurlijk allemaal zonder navigatie. Je wist eigenlijk nooit wanneer je precies weer thuiskwam maar het waren mooie tijden. Op een gegeven moment kwam aannemersbedrijf Eggenkamp, aannemer uit Blaricum, vragen of ik niet bij hen wilde chauffeuren. Mijn dochter was nog klein en hoorde dat en vroeg blij of ik dan elke avond thuis zou eten. Dat heb ik toen gedaan en reed alleen nog overdag.’

Vliegbasis Soesterberg
‘De laatste twaalf jaar tot aan mijn pensioen heb ik op vliegbasis Soesterberg gewerkt als elektromonteur. Dat waren hele fijne jaren. Ik werkte daar voor de Amerikanen en kon het heel goed met de commandant vinden. Ik ben gestopt toen de Amerikanen de vliegbasis in 1994 verlieten. Mijn afscheid was mooi. Vanuit Leeuwarden, want de Amerikaanse toestellen waren al weg, kwamen drie straaljagers die als saluut een zogenaamde “flypast” uitvoerden. Laag over de startbaan en dan recht omhoog.’

Zorgboerderij ’t Werckpaert
‘Stilzitten kan ik niet dus ben ik chauffeur geworden bij Margriet en Nico de Jong van zorgboerderij ’t Werckpaert’. Ik haalde ’s morgens de hulpboeren met een beperking op en ’s middags bracht ik ze weer naar huis. Nico kende ik al toen hij nog een jochie was. Destijds hielp ik zijn vader Bep al op de boerderij met van alles, met de hooibouw, het dorsen. De zorgboerderij is onlangs na twintig jaar gestopt maar het is nog elke vrijdagochtend gezellig koffiedrinken bij Margriet en Nico.’

Goeie buren
‘Een aantal jaar geleden heb ik een hersenbloeding gehad. Het was op een zaterdagmiddag maar meer kan ik me er niet van herinneren. Ik zat daarna een poosje in Naarderheem om te revalideren en heb een half jaar niet mogen autorijden. Inmiddels ben ik weer actief, houd de tuin bij en heb laatst nog de keuken geschilderd. Het is akelig als zoiets je overkomt, dan merk je pas echt wat een goeie buren je eigenlijk hebt.’