door Marjan Leunissen
Rondom de vijver bij Rust Wat, die al voor de Tweede Wereldoorlog als ijsbaan werd gebruikt, ligt een ‘dijk van lef’. In de oorlog woonden Cor Koekkoek en An Raven in het ijsbaanhuisje dat stond op de plek van het huidige restaurant.

Vanuit de koek en zopie naast de ijsbaan groeven ze met verzetsvrienden een gang naar een schuilplek in de dijk. Tijdens de soms gewelddadige invallen van de Duitsers hielden Koekkoek en Raven steeds hun mond. Door hun moed en standvastigheid hebben veel onderduikers de oorlog overleefd. Na de bevrijding werden Raven en Koekkoek het slachtoffer van een politiek steekspel binnen het college van B&W waardoor het stel besloot te emigreren naar Amerika. Ze kwamen in Californië terecht. Daar troffen ze bij toeval een van de Amerikaanse piloten die bij hen was ondergedoken in de oorlog. In Amerika werden ze onder meer door president Eisenhower geëerd met een hoge onderscheiding.

Na 80 jaar wil ik deze bevlogen Blaricummers, die samen met het netwerk van verzet in Blaricum veel mensen hebben gered, alsnog een eerbetoon toedichten.

Bevlogen vogels
In de zon gezeten op het terras bij Rust Wat spiegelt
het water een paar vogels in de bomen op de dijk.
Het zijn raven en een koekkoek. Ze lijken te kijken
alsof ze dingen weten die mij tot nu toe zijn ontgaan.

Dat deze idyllische vijver, ooit gegraven als ijsbaan
voor dorpse winterpret, in de oorlog veranderde
in een broedplaats van verzet. Dat de gevleugelden
een geheime gang groeven vanuit de koek en zopie.

Dat zij in deze schuilplek in de dijk met een paar stoelen
en een bed, tot in het laatste uur van de strijd, veel levens
hebben gered. Wat een heldhaftig gebaar voor mensen
in gevaar: twaalf Amerikaanse piloten uit de lucht geschoten,

maten uit het verzet en vele Joodse landgenoten, nog niet
op de trein gezet. Zelfs een paar soldaten van de foute kant
die weigerden te vechten voor hun vaderland. Er was daar
niets te doen dan slapen, wachten en verzamelen van tijd.

Nooit lang duurden de verborgen uren voor deze mensen
zonder naam in het holst van de nacht naar de volgende
schuilplaats zouden gaan. Slechts een keer ging het bijna mis,
maar de vogels hielden heldhaftig stand en stil, ze bogen niet.

Na de oorlog zijn ze, nog steeds met rechte rug, weggevlogen
over de Atlantische Oceaan. Het college van B&W destijds
bleek niet ontvankelijk voor hun onvolprezen moed. In Amerika
maakte de president dit na vele jaren gelukkig een beetje goed.