Column Petra Mommersteeg
Naast het schrijven voor hei & wei werk ik twee keer per jaar als reisleider. Met Amerikaanse gepensioneerden reis ik in twee weken door zeven Europese landen. Geen hoogtepunt wordt overgeslagen. Mijn gasten zijn enthousiast en sympathiek en vaak erg onder de indruk van al dat moois.

Maar dit jaar is anders dan anders. Europa wordt aan de Oostgrens aangevallen door Poetin. De rest van de wereld staat ook in brand. Hun eigen president doet weinig om te blussen. Terwijl de Russische drones over Pools grondgebied vliegen, wordt in Amerika Charlie Kirk vermoord en verliezen kritische nieuwscommentatoren hun baan.
Intussen lopen wij door Rothenburg en bewonderen de vakwerkhuizen. Ik zou zo graag willen weten wat ze nu werkelijk denken maar ieder gesprek dat al neigt naar ‘het nieuws’ slaat dood. Dus: ‘Don’t mention the war’.

Maar toch valt er wel eens iemand uit haar rol. Een grijze dame met kortgeknipt haar kijkt me samenzweerderig aan. ‘Ze zeggen dat de vrouw van Macron een omgebouwde man is, wat denk jij?’ Ik wil een flauwe grap maken maar bedenk me. ‘Ze droeg zo’n prachtig Chanel pakje tijdens de NATO top,’ antwoord ik dus maar neutraal, ‘ik kan me gewoon niet voorstellen dat een man zoiets had uitgekozen.’ Hmmm, kennelijk had ze op een ander antwoord gehoopt.

We genieten van Venetië en de Zwitserse bergen. Ik verzwijg de straaljagers boven Estland maar leg ze alles uit over Operation Escargot en de demonstraties in Parijs, want dat is onze volgende bestemming. Ik leg de nadruk op het feit dat het een Franse binnenlandse kwestie is. ‘Gelukkig, het gaat niet over Trump’, hoor ik iemand verzuchten en ineens zie ik ook een klein stukje van hun zorgen. Aaargh, wat is dit ingewikkeld. Geopolitieke micro-diplomatie.

Ik wil terug naar Blaricum.