door Angélique Boezel-Spoor
Iconisch zijn deze beginwoorden van de legendarische sportcommentator Mart Smeets bij veel van zijn sportprogramma’s: ‘Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!’ (Voor alle duidelijkheid, hij is nog steeds springlevend, ik haal alleen zijn zegswijze aan!) De laatste tijd gebeurt er zóveel om ons heen, waarvan je je inderdaad afvraagt ‘kan en mag ik hier iets van zeggen?’ Ik geef u op een briefje, dat eenieder die zich hierin goed verdiept, gegarandeerd na een paar minuten zegt: ‘Verrek, nu ik erover nadenk…?’

Los uit het vuistje haal ik een lokale zaak aan. Zoals… doordeweeks wordt het Warandepark voornamelijk gefrequenteerd door hondenbezitters en paardenliefhebbers. Gemoedelijk groeten wij elkander en maken hier en daar een praatje. Edoch in het weekend is het verhaal geheel anders. Achter elkaar slingerende wielrenners racen door beide bossen met een snelheid waar Max Verstappen van zou gaan kwijlen. Even waarschuwen met een belletje is er niet bij, want dat vinden de heren blijkbaar niet macho en erger, de hondeneigenaren worden regelmatig toegeschreeuwd dat ze die ‘k**’honden bij zich moeten houden. Hierbij overigens meteen de kanttekening dat tweederde van deze sportievelingen zich wél vriendelijk en sportief opstelt; dan wordt erover en weer gedag gezegd, bedankt voor het vasthouden van de hond en respecteert men elkaar als genieter van het bos. Maar die overige weekend-sporters vormen een serieus gevaar in het bos, los van hun asociale teksten.

Een crossmotor
Sterker nog, mij bereikte het verontrustende bericht dat er zich zelfs laatst een crossmotor op hoge snelheid uitleefde in ons park/bos! Uit eerste hand hoorde ik van de vaste wandelaars dat zij zich wild waren geschrokken. Er werd getracht de kentekenplaat van het betreffende voertuig te fotograferen om de identiteit te kunnen vaststellen van de berijder, maar men was helaas net te laat met afdrukken… Hoe moeilijk kan het zijn om in een bos, waar wij met zijn allen plezier aan beleven, op een normale manier met een ander om te gaan?
Rekening houden met elkaar
Dat in het weekend, waarin alle liefhebbers losgaan in de natuur, er gewoon een beetje rekening wordt gehouden met elkaar? De honden lopen los, de paarden doen hun rondje en de wielrenners rijden hun circuit, dat moet toch kunnen zonder dat iedereen elkaar in de haren vliegt of erger elkaar letterlijk in de wielen rijdt? Leven en laten leven is zo’n mooi motto!
Een simpelweg ‘goedemorgen!’ of ‘sorry, even passeren!’ lijkt me geen onoverkomelijke openingszin.

En uit ervaring weet ik dat er door effectief communiceren zelfs enorm leuke gesprekken – en sterker nog: Vriendschappen! – kunnen ontstaan.