door Annette Wierper 

Op 20 januari zwaait ze af als burgemeester. Vanaf dat moment is ze dan weer gewoon Joan de Zwart-Bloch. Het waren vijftien enerverende, maar boeiende jaren. Het pad ging niet altijd over rozen maar kende ook de nodige hoogtepunten. Tijd voor een terugblik.

Hoogtepunten noemt ze de vele gouden en diamanten bruidsparen die ze mocht bezoeken, de Koninklijke onderscheidingen die ze mocht opspelden. Ook de realisatie van de Blaricummermeent, Blaricum 2000 en de Bevrijdingsdagen vervullen haar met trots. Van een geheel andere orde zijn de gebeurtenissen als gevolg van de oorlog in Oekraïne; er moesten stappen worden gezet en beslissingen worden genomen waar niet iedereen gelukkig van werd. ‘Er was weerstand, heel begrijpelijk, maar ik wist me door heel veel mensen gesteund in die processen. Ik heb er veel bewondering voor hoe zowel bestuurders als bewoners en ondernemers hun schouders hieronder hebben gezet.’ Ze kijkt ook met respect terug op de manier waarop Blaricummers omgingen met de coronamaatregelen, waardoor Blaricum op de ranglijst van gemeenten met de hoogste vaccinatiegraad bijzonder goed scoorde.

Mensgericht

Het zijn de mensen waarvoor ze het deed. Dat begon al in 1977, toen ze zich aanmeldde voor de in-service opleiding verpleegkunde A. ‘Als voornaamste motivatie gaf ik aan graag mensen te willen helpen. Dat kon ik toch ook in de kroeg op de hoek doen, zeiden ze daar! Gelukkig werd ik toch aangenomen!’ Later, eenmaal terechtgekomen in het openbaar bestuur, realiseerde ze zich dat het een motivatie van binnenuit was. ‘Ik herkende een zekere drive bij mezelf om de directe leefomgeving van mensen beter en mooier te maken, binnen de beperkingen en de mogelijkheden die er vaak zijn qua middelen en tegengestelde wensen en belangen.’ Dit is misschien wel wat diegenen die met haar samenwerkten bedoelen als ze zeggen dat ze een ‘verbinder’ is. Of, in de woorden van Liesbeth Boersen, fractievoorzitter van de Blaricumse Partij: ‘Joan is in staat partijen bij elkaar te brengen, een bemiddelende, de-escalerende rol te spelen die in deze turbulente tijden steeds belangrijker wordt.’ Zelf nuanceert ze dat ‘andere mensen helpen’ enigszins, door te stellen dat het wel een heel breed begrip is dat ieder op zijn eigen wijze invult. ‘We moeten ons realiseren dat aan de andere kant van het spectrum een hele wereld schuilgaat aan zakelijkheid die de buitenwereld lang niet altijd te zien krijgt. Dat is het mooie van dit vak, de combinatie van besturen en mensgerichte contacten.’

In de politiek

De politiek kwam in het leven van de toen 18-jarige Joan door D66-er Rick ten Have, die op haar middelbare school drugsvoorlichting kwam geven. Niet alleen het onderwerp fascineerde haar, ook wakkerde het bij haar de interesse aan voor het politieke bedrijf. Dat is sindsdien niet meer veranderd. Joan werd bestuurslid en bracht het uiteindelijk tot wethouder van haar toenmalige woonplaats Zutphen, met – hoe kan het ook anders – de portefeuille welzijn en volksgezondheid, toerisme en recreatie. D66 bleek een warm nest, waarin men elkaar herkende in ideeën over de wereld en de maatschappij. In 2008 ging ze aan de slag als burgemeester van Blaricum. ‘Ik woonde voor het eerst van mijn leven in een dorp, fantastisch!’

Afscheid

De beslissing om een punt te zetten achter deze carrière was een moeilijke maar een duidelijke. Het burgemeesterschap slokt veel tijd op. ‘Je staat als burgemeester in feite altijd “aan”, je kunt geen halve burgemeester zijn.’ Het vooruitzicht op een toekomst zonder avondvergaderingen en weekeindverplichtingen met meer ruimte voor het gezin trok haar uiteindelijk over de streep. ‘Nu kunnen we ook eens een abonnement op het theater of het Concertgebouw nemen.’

De baan is straks verleden tijd, het wonen in een dorp niet. In het huis tegenover het Oranjeweitje woont binnenkort weer gewoon een mevrouw.

Wisseling van de wacht, onze nieuwe burgemeester Barbara de Reijke