door Sybert Blijdenstein

Geen akkefietje meer    

Gelukkig nieuwjaar! Tijdens de feestdagen reed iemand met z’n trekhaak een deuk in mijn nummerplaat. Losgeschroefd. Uitgedeukt. Overgeschilderd. En weer vastgeschroefd. Well done. Een dag later hoorde ik bij elke bocht een gerommel dat eindigde met een klap. Klonk fout. Stapte uit. Checkte de wielassen. Deed de motorkap open. Inspecteerde de onderkant. Alles in orde. Reed weg. Nog steeds dat gerommel! Parkeerde op de heide. Maakte een wandeling. Kwam terug en zag iets geels op het autodak liggen. Mijn schroevendraaier. Gisteren gebruikt. Sukkel! Die rolde heen en weer tussen de dak-stijlen. Snel opgelost. Een piepklein akkefietje. 

Echt groot is het klimaatprobleem. De gevolgen nemen wereldwijd toe. Die raken de hele wereldbevolking. Onweerstaanbaar warmt de aarde verder op en daardoor stijgt ook de zeewaterspiegel. Wereldwijde onrust. Deskundigen berekenen dat een temperatuurstijging van 1 graad Celsius deze zeewaterspiegel al met 2,5 meter zal doen stijgen. Vele lage eilanden zullen compleet verdwijnen en laag liggende landen aan zee worden bedreigd. Ook ons land dat voor een groot deel onder die zeewaterspiegel ligt. Al eeuwen geleden ontworsteld aan de zee. Onze dijken houden het allemaal nog wel, maar toch. 

In ‘Herinnering aan Holland’ confronteert de dichter Marsman ons er al zo onverbiddelijk mee: ‘De lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam, in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord.’ Dat vrezen en horen laten we gemakshalve over aan Rijkswaterstaat. Soms halen we er zelfs ontkennend onze schouders voor op. Maar je zult toch over 20 jaar hier bij vloed geen zeestrand meer vinden breder dan 10 meter. Dat wordt dan elke zomer een competitie om een stukje strand. De kuilen, gretig gegraven door territoir bewuste badgasten, lopen dan helemaal vol met water. De strijd om het strand is dan geen akkefietje meer. Dat is alle hands aan dek. Nu.