door Gaby van Gestel
Als ik aanbel op de Holleweg en Freek de deur opent, begroet teckel Frits me kwispelend. Ook ziet hij zijn kans schoon naar buiten te ontsnappen voor een rondje door de tuin. Als ik roep komt hij gelukkig snel terug. Hetzelfde ritueel voltrekt zich als fotograaf Gert-Jan vijf minuten later aanbelt. En weer als Martijn later thuiskomt.

Het begint te schemeren maar de batterijen van de afstandsbediening voor de plafondspots zijn leeg, het duurt even voordat de foto’s gemaakt kunnen worden. Precies die hectiek die ik in gedachten had bij deze rubriek: mensen die na hun werk thuiskomen, koken, de dag doornemen, samen eten en mooie gesprekken.

Funda-wandelingen
Freek (1976) heeft een nieuwe baan waarbij hij verantwoordelijk is voor tien Europese landen. Dat maakt dat hij veel in calls zit en lange dagen maakt. Martijn (1981) werkt bij een advocatenkantoor op de Zuidas en moet flexibel zijn; bij een nieuwe zaak meteen schakelen en soms lang doorwerken. Martijn en Freek hebben elkaar 20 jaar geleden op een feestje van een gemeenschappelijke vriend in Rotterdam leren kennen en de klik was er meteen. Na hun studententijd zijn ze in Amsterdam gaan samenwonen. Ze hebben een eigen zeiljacht waarmee ze graag op pad gaan. Naar de kust van Normandië bijvoorbeeld. Ze komen sowieso graag in Frankrijk, ook op het vasteland. Als het zeilseizoen weer ten einde was, pakten ze hun funda-wandelingen in Blaricum weer op en liepen ze langs de huizen die hier te koop stonden. Zo hebben ze zes jaar rondgekeken voordat ze dit huis vonden. Een jaren zeventig woning in een overwoekerde tuin waarvan ze het potentieel zagen. Nu, na de renovatie, lijkt het nieuw gebouwd en is het contact met de tuin adembenemend door de grote raampartijen die ze hebben gecreëerd.

Nieuwe penningmeester hei & wei
Freek bekleedt op dit moment een aantal bestuurlijke functies in Amsterdam, waaronder bij het Rembrandthuis, en omdat dat afloopt vindt Freek het fijn om een bestuurlijke functie in Blaricum te kunnen vervullen. ‘En juist op dat moment vroeg onze oude buuf mij als penningmeester voor hei & wei.’ Freek is financieel goed onderlegd dus het is een functie die hem perfect past. Beiden zijn trouwens maatschappelijk betrokken want ook Martijn heeft zitting genomen in een Blaricums bestuur, dat van de Stichting Boekweitakker. Het stel heeft het wonen in Blaricum duidelijk omarmd. De haagjes voor hun huis houden ze bewust laag: ‘Zo hebben we altijd contact met de straat, die echt heel gezellig is. Bijna iedereen heeft wel een hond en we komen elkaar tijdens het wandelen vaak tegen.’

De Zilveren Lepel
Terwijl Freek een pastarecept uit de Zilveren Lepel bereidt, zitten Martijn en ik aan de bar aan het kookeiland en wordt er heerlijk op los gekletst. De tafel staat al die tijd al mooi ingedekt voor ons klaar. We aten pasta met tonijn uit de Zilveren Lepel met een eigen touch van Freek (zie recept op onze socials). Als dessert serveerden ze ijs met rood fruit en vers geklopte slagroom. Teckel Frits deed zich ondertussen te goed aan onze servetten die hij stuk voor stuk van ieders schoot wist te ontfutselen.

Ik ben blij dat deze twee mooie mensen in Blaricum zijn komen wonen. Ze zijn te leuk om niet te kennen. Dus wandel je op de Holleweg langs een modern huis met lage haagjes? Zwaai even, vinden ze leuk!