door Loes Post-Janmaat
In deze rubriek eren we degenen in onze maatschappij met de meeste levenswijsheid, onze ouderen/senioren. Levenservaringsdeskundigen uit Blaricum aan het woord. Ditmaal het prachtige verhaal van de 90-jarige dhr. F. Hij werd in Rotterdam geboren in 1930 tijdens de grote depressie en werkte zich op van jongste bediende tot president-directeur. Op zijn verzoek geen naams- en fotovermelding.

Wat wilde u vroeger worden?

‘Ik was zestien jaar. Ik wilde graag wat van de wereld zien en wilde stuurman worden. Ik was net te laat voor de inschrijving aan de zeevaartschool. Om de tijd te overbruggen ben ik als jongste bediende bij een handelsbedrijf in Amsterdam gaan werken. Een autoconcern. Ik kwam daar op de boekhoudafdeling terecht. Omdat ik toch wilde weten hoe het allemaal werkte, studeerde ik in de avonduren en haalde zo mijn boekhouddiploma’s. De drang om stuurman te worden verdween langzaam en ik ben verder doorgegroeid in het bedrijf. Later ben ik op de commerciële afdeling gaan werken. Dat was een grote afdeling internationaal autoverhuur, waar je veel met het buitenland te maken had. Dat vond ik ongelofelijk interessant. Daar heb ik mijn carrière verder voortgezet. De onderneming had wel zestig bedrijven. Het was een hele weg, maar zo ben ik doorgegroeid van jongste bediende tot de functie van president-directeur. We hadden contacten over de hele wereld. In die functie heb ik alsnog vele landen gezien. Dat geeft mij nu als 90-jarige wel een voldaan gevoel. Ik heb hier in Blaricum, op deze mooie plek de rust wel gevonden.’

Hoe verliep uw privéleven?
‘In het bedrijf waar ik werkte, ontmoette ik een meisje, we werden verliefd en kregen een prachtige dochter. Dat was een fijne tijd en we waren heel happy met elkaar. Toch werd ik tijdens het sporten op de Gooise Atletiekclub onverwacht getroffen door de liefdespijlen van een sportieve dame. Met haar ben ik ook erg gelukkig geweest. We hadden het gevoel samen wel honderd te worden. Onverwacht moest ik toch afscheid van haar nemen, omdat zij werd getroffen door een herseninfarct. Ik was natuurlijk erg verdrietig en werd plotseling ook geconfronteerd met het feit er alleen voor te staan. Dan krijg je toch gedachten over zorgvilla’s en dergelijke. Gelukkig zijn mijn dochter en haar man hier komen wonen waardoor ik in mijn huis kan blijven terwijl zij mij in de gaten houden. Het is ontzettend fijn dat we hier zo samen kunnen wonen op deze prachtige plek.’

Voor wie heeft u bewondering?
‘Ik heb tijdens mijn carrière natuurlijk veel mensen gekend waar ik veel respect voor heb. Dat zijn toch zakenmensen. Als je zo’n carrière doormaakt, is natuurlijk alles gericht op commercie, geld. Er moest zoveel mogelijk geld verdiend worden en daar is het hele leven en zijn alle activiteiten op gericht. Dat is voor mij ook min of meer een teleurstelling geweest na de oorlogsperiode. Ik dacht als jonge jongen dat er een fijne tijd aan zou breken, maar de samenleving is zo gecommercialiseerd dat alles is gericht op geld verdienen. En als je dan praat over respect, dan ging dat toch gepaard met succesvolle zakentransacties. Het is natuurlijk zo dat als je oud wordt en terugkijkt op je leven je alles gaat relativeren. Over wat ik vroeger zo belangrijk vond denk ik nu: “hoe kan je je daar in godsnaam nog over opwinden”. Je gaat genuanceerd over de dingen denken en je realiseren; die commercie, en zeker hier in het Gooi waar toch veel rijkere mensen wonen en met centjes bezig zijn… zet dat maar in hei & wei, dat deze negentigjarige zegt dat ze zich niet zo moeten opwinden, haha.’