door Sybert Blijdenstein

Graanproblemen

Voor elk probleem is een oplossing. Voor elke oplossing is ook wel weer een probleem te bedenken. Denk maar aan onze dorpspolitiek. Daar kunnen we ook hier elke maand weer gniffelend van genieten. Maar over graan mag je geen grapjes maken. Graan is serieus. Mag absoluut geen bron van humor zijn. Tenzij je er bier van maakt. Graan werd vanwege de oorlog een bron van problemen. Voor grote delen van de wereld. Iets waaraan in het begin van de plotselinge oorlog nog niemand meteen aan dacht.
Toen het geleidelijk aan begon te dagen, beseften vriend en vijand dat we in Europa één van de grootste graanschuren ter wereld rijk waren. Niet ver gelegen van het vruchtbare historische gebied (in oostelijk Turkije) waar de vroege mens ruim tienduizend jaar geleden, na miljoenen jaren te hebben rondgezworven als jager-verzamelaar, als eerste begon met het verbouwen van graan en tarwe. En zich daar blijvend vestigde. Handel ontstond. Steden verrezen. Met bezit, rijkdom en macht.
U vermoedt al over welke graanschuren we het hier hebben. Die van Oekraïne, waar op dit moment twintig miljoen ton graan opgeslagen ligt. Waarvan Rusland de export over zee blokkeert, de belangrijkste wereldwijde vervoersader. Waardoor vooral Afrika wordt getroffen, dat hol staat van de honger. Dat tegelijkertijd echter ook het continent is waarop Rusland zijn invloed wil uitbreiden.
Ook vanwege de door sancties bemoeilijkte eigen graanexport, staat Rusland nu de Oekraïnse graanexport over De Zwarte Zee toe. Twistpunten: De havenkeuze van Berdjansk, in bezet gebied, en het ruimen van de mijnenvelden, met name die bij Odessa.
Het is de jojo van deze oorlog: Graanexport over zee in harmonie met de vijand tegenover wapenimport over land en door de lucht ter bescherming tégen diezelfde vijand. De carrousel van oorlogswaanzin. Maar er rijst ook nu weer de gebruikelijke twijfel: Is het allemaal fake en een knap staaltje van loze Russische propaganda?