door Sybert Blijdenstein
Aan de dijk gezet

Nog steeds betaal ik alles met de pinpas. Dat kan gemakkelijker. Weet ik. Zoals met de smartphone. Maar voorlopig vertrouw ik nog op mijn pinpasjes. Misschien wel iets te veel. Zoals dat onlangs op een namiddag gebeurde. Maakte een prachtige autorit over de dijk naar Lelystad, tussen water en land. En vervolgens door naar Enkhuizen, over de vele kilometerslange dijk, midden door het eindeloos uitgestrekte IJsselmeer.

De oranjerode zon zakte al naar de horizon. Wilde stoppen om te genieten. Reed van de autoweg af bij een indrukwekkende rij enorme windmolens. Ging de lange molendijk op. Stopte voorbij de laatste molen. Met voor me alleen nog het water met de weerspiegeling van de dalende zon. Boven mij zoefden zingend de gigantische molenbladen in ’t rond. Deed mijn autostoel achterover en ging lekker lui languit liggen. Genietend van een romantisch pianoconcert en de schitterende zonsondergang. Wat wil je nog meer? Langzaam doezelde ik weg. Schrok opeens wakker. Het was donker geworden. Lampje aangedaan. Checkte even alles. Voelde routinematig langs mijn linker broekzak. Leeg! Het mapje met alle pinpasjes was verdwenen. En dat met een bijna lege brandstoftank. Thuiskomen leek onhaalbaar.

De auto binnen afgezocht. Niets. Naar buiten. Felle rukwinden. Keek naast mijn portier. Onder de auto. Speurde het asfalt af. In steeds grotere cirkels. Zocht rond de windmolen. Liep door tot aan de waterrand. Trof een stortplaatsje met vuile zakken. Een half uur gezocht en niets gevonden.

Een gevoel van ellende overviel me. Zag me in het duister al langs de dijk staan. Eenzaam liftend. Ongezien door de voorbijrazende auto’s. Ten einde raad klom ik maar weer in mijn auto. Verslagen gaf ik me over aan de ellende. Greep me wanhopig even vast aan beide kanten van de stoelzitting. Tegelijk voelde ik heel diep links tussen stoel en portier iets hards. Ongelooflijk, het mapje! Had ik mezelf daarmee wel even flink aan de dijk gezet…