door Greet Volkers
Onlangs kreeg ik te horen dat ik een staaroperatie moet ondergaan. Niks bijzonders zegt iedereen en daarna zie je weer vlijmscherp. In die tijd had ik ook een coronaprik- (vanwege mijn COPD) en een griepprik-afspraak. Beetje veel, dacht ik nog.

De dag voor de coronaprik controleer ik nog even of ik negatief ben. Alles in orde. Ik ga 1 oktober naar Het Huis van Eemnes. Ik noem het specifiek, want het is een prachtige plek. Er is veel te doen en je voelt je er thuis. Ik word er blij van. Maar ik kom nu voor de prik. Zo gepiept, via de koffieshop weer naar buiten. Niks aan de hand, nou toch wel…Waar ik een beetje naar rechts zou moeten, loop ik in gedachten rechtdoor. Ja hoor, natuurlijk tegen een glazen wand die echt niet meebewoog. Een flinke klap en een dikke bult op mijn hoofd. Kom thuis, oorbel kwijt. Die ligt bij de jongens van de koffieshop.
Twee dagen later word ik toch een bak verkouden, niet normaal. Mijn huisarts is met vakantie, maar ik wil overleg vanwege mijn staargedoe. Lig ik straks op zo’n bedje, mijn oog ingeklemd, krijg ik een hoestbui. Nou die naald schiet er bij mijn oor weer uit. Moet er niet aan denken. Maandag naar de dokter, geen corona? Vorige week nog gecheckt, neen. Anders durfde ik niet te komen. Krijg pillen, want toch een infectie. Controleer de volgende dag toch nog maar eens op corona. Wat denk je, positief. Leg mij het maar uit. Dus corona, een uitgestelde operatie, geen griepprik, bult op mijn kop. Maar heb wel mijn oorbel terug, bloemen van mijn yoga-ploeg en iedereen wil me helpen… Daar knap ik van op. Oh ja, ‘t is maar dat u het weet, onze corona vriendin leeft nog.

Ik wens iedereen een gezonde herfst en pas een beetje op elkaar!