Column Greet Volkers
Onlangs kreeg ik het bericht mijn rijbewijs te verlengen… ik kreeg een corona-flashback.
Op de kop af vijf jaar geleden. Het voelt als een ander tijdperk, en toch staat het ons allemaal nog helder voor de geest.

De coronajaren, waarin de wereld ineens op pauze leek te staan. De avondklok, lege straten, gesloten horeca en een run op wc-papier alsof het goud waard was. We wachtten in lange rijen voor vaccinaties, droegen overal mondkapjes en hielden krampachtig afstand van elkaar. Zelfs een simpel bezoek aan de supermarkt voelde als een militaire missie.

In die bijzondere tijd moest ik mijn rijbewijs verlengen. Niets bijzonders, zou je zeggen. Maar omdat mondkapjes de norm waren, kreeg ik in de fotowinkel een speels idee: waarom niet een rijbewijsfoto mét mondkapje? De dame achter de balie keek me aan alsof ik gek was, maar ik kon het niet laten. Natuurlijk liet ik ook de officiële, goedgekeurde foto’s maken, maar de ‘speciale’ versie nam ik mee als souvenir.

Fast forward naar het gemeentehuis, waar een jonge baliemedewerker -duidelijk nog in training- mijn papieren in ontvangst nam. Terwijl hij door het mapje bladerde, bleef zijn blik hangen op die ene foto. Zijn ogen schoten omhoog, zijn brein in overdrive: kon dit serieus de bedoeling zijn?

Terwijl hij verbijsterd naar me keek, hoorde ik ineens een schaterlach achter hem. Zijn collega, die hem aan het begeleiden was, had de foto ook gespot en kon zich niet meer inhouden. Al snel werd mijn coronaportret doorgegeven onder de medewerkers.

Het BEL-gebouw, normaal een bastion van bureaucratie, vulde zich met vrolijk gelach. Ik denk niet dat ik ooit zóveel blije gezichten heb gezien bij een loket.

Uiteindelijk is alles goed gekomen, en met een officieel rijbewijs -zonder mondkapje- kon ik weer de weg op. Maar dat moment, die collectieve lach in het gemeentehuis, voelde als een klein stukje vreugde in een tijd die vooral draaide om regels en beperkingen.