door Jan Greven
De stemming in de raad was opgewekt. Bijna unaniem was besloten wat voor woningen er op het terrein van het inmiddels verlaten ziekenhuis Blaricum gebouwd zouden worden.

Volgens afspraken in de regio hadden dat 33% sociale, 33 % middenhuur en 33 % dure huur/koopwoningen moeten worden. De raad week daar iets van af en koos voor resp. 25, 45 en 30 procent. PvdA/GroenLinks wilde die 33% sociale woningen van de regioafspraak absoluut handhaven en stemde nog liever tegen het hele project dan toe te geven op dit principiële punt. Ik ga de goede stemming hier niet verstoren met allerlei mitsen en maren. Maar was het toeval dat ik de dag na de raadsvergadering in de Gooi en Eemlander las dat Blaricum in 2022 nul sociale woningen had opgeleverd? Uit eerdere discussies over sociale woningbouw, weet ik dat dat niet aan de raad ligt. Zo werden er in het uiteindelijke plan ‘Herbouw v/h Melkfabriek de Verwachting’ tot ergernis van de raad uiteindelijk minder sociale woningen opgeleverd dan eerder was afgesproken. De projectontwikkelaar hield gewoon zijn poot stijf en zei dat hij het extra geld voor meer sociale woningen niet kon missen. De raad had dat maar te accepteren.

U weet natuurlijk net zo goed als ik waarom het met de woningbouw in dit land maar niet wil lukken. Speculanten kochten grond waar woningbouw verwacht werd. Met als gevolg dat de grondprijzen sterk stegen. Tegelijk ging de prijs voor lonen en materialen 150% omhoog. Voeg daar de stijging van de hypotheekrente aan toe en de conclusie is duidelijk. Nieuwbouwhuizen zijn meestal te duur voor de beoogde kopers. En hetzelfde geldt voor huurhuizen voor beoogde huurders.

Een vicieuze cirkel, die zorgt voor stagnatie in de huizenmarkt. Ik vond het vervelend dat ik daar juist bij die opgewekte raadsvergadering aan moest denken en mopperde op mezelf. Waarom toch altijd dat gesomber? Waarom niet een onbezorgd goed gevoel nu het ziekenhuisterrein op deze manier een nieuw leven krijgt. Zou het?, bleef het sombermans stemmetje doorzeuren. Moet er niet nog heel veel gebeuren? Zullen zeldzame
dier- en plantsoorten niet voor vertraging zorgen? Zal er niet te veel stikstof naar naastliggende natuurgebieden verwaaien? Zijn er nog procedures vanuit de buurt te verwachten tegen onderdelen van het plan, zoals de zijingang in de Prins Hendriklaan? En tenslotte, niet onbelangrijk: zal de projectontwikkelaar voldoende geld verdienen aan deze bijna unaniem aangenomen woningverdeling? En wat zal er intussen met het leeggemaakte ziekenhuisgebouw gebeuren? Zal het al die jaren dat de procedures duren leeg blijven staan? Zal het, al was het maar om te verhinderen dat er asielzoekers gehuisvest worden, zo spoedig mogelijk gesloopt worden? Of praat de projectontwikkelaar op dit moment al met het COA om de mogelijkheid van asielzoekers te onderzoeken? Sommige raadsleden leken een huiver bij deze mogelijkheid niet te kunnen onderdrukken.

Al die dingen passeerden in mijn hoofd de revue en ik besefte dat ik bij die positieve raadsvergadering getuige was geweest van het begin van een procedure die nog jaren zal duren. Wel jammer voor die starters en andere woningzoekenden.