Een afscheid?
Deze column is een beetje een afscheid. Maar niet helemaal. Als je 82 jaar bent, zoals ik, moet je gewoon je drukke activiteiten verminderen. Omdat alles steeds meer tijd vraagt. Waaronder ook het schrijven van mijn maandelijkse column in hei & wei. Daarover nog in gedachten verzonken, kwam de eindredactie al met de oplossing. Om de column bij toerbeurt te laten schrijven door enthousiaste redactieleden. Door wie en hoe vaak? Net zoals het uitkomt. Dat motiveert. En vermindert tegelijk ook mijn activiteitendruk. Prima idee.

Even iets meer over het woord ‘column’. Het is een Engels woord. Voor een opiniërend stuk. Een krantenkolom breed. Een persoonlijk verhaal, waarin je niet objectief hoeft te zijn. Zoals dat wel moet in een journalistiek artikel. In een column kun je een verhaal vertellen dat je zelf hebt meegemaakt. Of je kunt erin jouw mening delen over actuele zaken, rond en in Blaricum.

Twintig jaar lang heb ik meer dan 200 columns geschreven. Elke keer weer heb ik daar een hoop plezier aan beleefd. Genietend van de reacties op straat en in winkels. Een column schrijven klinkt eenvoudig. Maar dat was het in de praktijk niet. Naast de nodige creativiteit vergde het best veel tijd en concentratie. Daarbij mezelf steeds hoge eisen stellend aan vorm en inhoud. Dat klinkt niet alleen ingewikkeld, maar dat was het ook.

Helemaal stoppen met het schrijven doe ik niet. Omdat mijn creatieve kriebels blijven opkomen. Bij het ergens zien van iets, of horen of lezen. Gaandeweg ben ik ook meer van het menselijk gedrag gaan doorzien. Dat leidde vaak tot een komische noot. En het elke keer weer vinden van een geschikt onderwerp? Dat bleek een kwestie van een scherpe blik en een luisterend oor. Het onderwerp lag vaak ‘gewoon op straat’. En, steeds toevoegend: een vleugje humor en vooral ook zelfspot. Overigens, dit stuk is uitdrukkelijk geen klassieke column…

En een afscheid? Nog niet helemaal.