door Sybert Blijdenstein
Oktober 2023

De wereld is van slag. Door die afgrijselijke aanslagen van Hamas. En de daaruit volgende mensonterende oorlog in Gaza. Duizenden doden en gewonden. Het gaat maar door. Hopelijk houden de wereldleiders hun hoofd koel. Wij hier zijn ontregeld en angstig.
Vrienden van mij zouden met hun twee jonge dochters op 7 oktober ’s ochtends naar Israël afreizen. Voor een lang beloofde reis. Vader reageerde pijlsnel. Boekte om naar Californië. Kantje boord. Bezochten daar de mooiste natuurparken. Ver van het onvoorstelbare oorlogsleed.

Ook wij hier kunnen het niet bevatten. Moeten ermee leven. Volgen het machteloos in de media. Versomberen. In zulke tijden denk ik altijd aan gekke voorvallen die mij overkomen. Hierna twee recente.

Een Amsterdam bezoekende jonge activiste staat zich op te winden voor een statige oude schoenenwinkel in het centrum. Vanwege ‘Zwartjes’. De naam van de zaak. Discriminatie!
Ik had er net schoenen gekocht. Vertel haar dat de winkel al heel lang in de familie is van mijn vrouw, en haar aardige neef nu de winkel voert. Vertel over mijn stoute schoonmoeder die als tiener vroeger in de winkel hielp. Hoe zij toen een agent, die een doosje zwarte schoensmeer kocht, daaraan liet ruiken en dat tegen zijn neus drukte. Vertelde over haar neef die, toen hij trouwde, witte T-shirts liet maken met opdruk ‘I love Zwartjes’. Waarmee hijzelf en zijn bruid uit de West, in de winkel rondliepen. De jonge activiste verontschuldigt zich en vertrekt.

Wandel over een zonnige Tafelbergheide. Voor rust en reflectie. Opeens klinkt achter mij een keihard door elkaar pratend tweetal jonge dames. Daarom snel weg, een zijpad in. Maar de twee kletsende klitten blijven mij daar blind volgen. Welk ander pad ik ook kies. Moedeloos draai ik mij om en loop op hen af. Zeg ze vriendelijke gedag. Geen reactie. Ze zién mij niet eens. Hebben mij wel gehoord.

Maar thuisgekomen voel ik me toch weer machteloos…