door Sybert Blijdenstein

Ezeltje Prik
Een belangrijk element bij het columnschrijven is dat ene vleugje humor. Voor een lichte en relativerende toon. En, blijf ook niet hangen aan kop en staart. Die twee zijn immers aan elkaar verbonden door een verklarend en informatief middenstuk. Anders hangt de staart er maar onbegrepen bij.
Dit doet mij onwillekeurig denken aan ons vroegere kinderspelletje Ezeltje Prik waarin een geblinddoekt kind, na een paar keer rondgedraaid te zijn, duizelig probeerde een staart aan de ezelkont vast te prikken. Ook afgeleid door gegiechel was dat moeilijk: Vóór was niet van achter te onderscheiden. Soms hing de staart zelfs aan de neus van de ezel!
Als me zoiets overkomt met columnschrijven, dan helpt een lichte grap. Alleen licht? Een scherpere grap kan ook als die tenminste een echt ‘gat is waardoor de waarheid fluit’. Gaten, die de bekende krantencolumnisten nooit ontgaan.
Hoewel, over de oorlog in Oekraïne worden amper grappen gemaakt. Behalve als het Poetin betreft. Die man veroorzaakt nu al acht maanden niets dan ellende. Waardoor de hele wereld in de war is. Het lucht wel even op om hem bijna te zien onderuitgaan in de doorgaande stroom van komende en gaande generaals.
Hij heeft het steeds moeilijker. Was de Krim annexeren een makkie van een paar dagen, nu is hij al acht maanden op ‘veilige afstand’ bezig om Oekraïne bij zijn tsarenrijk te voegen. Lukt niet. Het wordt een nachtmerrie. Sterker nog, hij krijgt klappen aan het oorlogsfront. Moet terugtrekken. Duizenden Russische soldaten gesneuveld. Miljarden aan militair materiaal verloren. Bombardementen op burgerdoelen of infrastructuur leveren niets op. Had hij kunnen weten van het – zonder enig militair gewin – plat bombarderen van steden in de Tweede Wereldoorlog. Tactische kernwapens zijn niet te gebruiken vanwege de radioactieve wolken die niet alleen zijn eigen troepen, maar bij westenwind ook Rusland zelf bedreigen. Hij lijkt verstrikt in zijn eigen, gruwelijke versie van Ezeltje Prik…