Een liefdevol portret van vader en dochter

door Marjolijn Schat
In haar boek ‘Mijn vader, alzheimer en ik’ laat Esmir zien dat als haar vader de diagnose alzheimer krijgt, deze afschuwelijke ziekte haar ook iets heel waardevols geeft: De warme familieband met haar vader, die ze als kind zo gemist heeft.

Esmir is auteur van drie romans, journalist, schrijfcoach en columnist. Ze is in Blaricum opgegroeid, uitgewaaierd en nu iedere week weer in het dorp voor de mantelzorg van haar 74-jarige vader. Esmir en haar vader zijn inmiddels een bekend duo in het dorp; samen fietsen op de tandem, een ijsje eten bij De Hoop, een wandelingetje naar de boekhandel, op het terras bij De Eendracht of met een koffietje to go op de hei.

‘We hebben nu onze vader-dochtermomenten’
Esmir: ‘Ik stond niet te springen om een dag per week te gaan mantelzorgen voor mijn vader. Dat betekende een werkdag inleveren. En, ik had vooral een biologische en geen emotionele band met hem.’ Door een keer per week te mantelzorgen ziet Esmir haar vader nu meer dan ooit. Ze bladeren samen door fotoalbums, knutselen, gaan op pad, praten, doen spelletjes of luisteren naar muziek. Ze leren elkaar nu kennen. ‘Hij had vroeger een drukke baan als gynaecoloog, zorgde voor het inkomen zodat het ons aan niets ontbrak en wij hier konden opgroeien. Dat was zijn vorm van liefde. Dat zie ik nu. En ook dat zijn werk niet belangrijker was dan zijn kinderen, al voelde ik dat destijds wel zo. Er had mij niets beters kunnen overkomen. We hebben nu onze vader-dochtermomenten en een warme band opgebouwd. Maar het is ook heel moeilijk. Alzheimer is een rotziekte. Ik heb mijn vader nu eindelijk gevonden, maar ik moet hem ook weer gaan loslaten…’

Mijn vader, alzheimer en ik
Het boek is geen chronologisch verhaal, wel een geheel. In korte anekdotes vertelt Esmir over haar mantelzorgdagen. Over verdrietige en moeilijke situaties. Over alledaagse situaties. Over genieten van de kleine dingen. Het is een liefdevol portret van vader en dochter.
Te koop bij de Blaricumse Boekhandel. www.esmir.nl

Pim Pam Pet
‘Wat een kloteweer, he?!’, zegt mijn vader. Hij begint de dag wat somberder dan anders. Ook ik zou nu best graag op de bank onder een dekentje wegkruipen met een fijne zwijmelfilm. Maar in plaats daarvan gaan we Pim Pam Petten aan de eetkamertafel. Bij dit spel moet je vragen beantwoorden met een specifieke beginletter. We maken voor het gemak onze eigen spelregels.
‘Wat hoort er in de keuken, met een B?’, leest mijn vader voor. ‘Nou, niet de boze buurman’, grapt hij. Dit kan nog leuk worden. Even later krijg ik de vraag: ‘Een familielid, met een P.’ Ik begin te gniffelen. Dat kan er maar één zijn: ‘Papa!’ We schieten allebei even in de lach.
Niet op alle vragen hebben we een antwoord, die kaarten leggen we opzij. Het is zijn beurt: ‘Een muziekinstrument, met de letter K.’ Mijn vader denkt even na en zegt dan: ‘Een klootviool!’ We proesten het nu allebei uit van het lachen. ‘Die rekenen we gewoon goed’, zeg ik.
Als alle vragen op zijn, tellen we de kaarten. Mijn vader heeft er 18 goed en ik 17. Ik ben al lang blij dat het humeur van Pim Pam Pa is opgeknapt.