door Annette Wierper
In een bomvolle Dorpskerk heerste een feestelijke, haast vrolijke sfeer. Daar werd Barbara de Reijke op 8 februari jl. onder het goedkeurend oog van haar familie en vele genodigden tijdens een buitengewone raadsvergadering geïnstalleerd als 25e burgemeester van de gemeente Blaricum.

De ambtsketen werd haar door de scheidende burgemeester Joan de Zwart-Bloch omgehangen. Er klonken mooie woorden, van de Commissaris van de Koning, van collega-burgemeesters, waarin de superlatieven ‘hartelijk, ’attent’, ‘warm’ en ‘betrokken’ prevaleerden.

Tradities
Het is sinds 1895 Blaricumse traditie om burgermeesters die ‘van buiten’ komen met paard en wagen de gemeentegrens over te brengen. En zo geschiedde! Begeleid door de brandweer werd Barbara de Reijke voorgereden in een huifkar met een schitterend karakteristiek paard ervoor. Volgens een andere traditie, die begon met Anneke Le Coultre in 1973, is de nieuwe burgemeester andermaal een vrouw. Was dat een reden om te solliciteren, vroeg hei & wei haar. Nee, dat zit volgens Barbara de Reijke echt anders: sommige plekken zijn meer gewend aan een vrouw, andere juist niet. ‘Het is zeker van invloed geweest dat het hier zo goed is gegaan met die vrouwen. Als er al eerder een vrouwelijke burgemeester is geweest, zal een sollicitatiecommissie misschien eerder openstaan voor een vrouwelijke sollicitant.’ Of vrouwen in dit beroep een aanwijsbaar andere aanpak hebben dan mannen, daarvan is zij niet overtuigd. ‘Ik geloof niet zo in stereotypen. Het is maar net of dat in het specifieke geval van pas komt.’

Een echte ‘bèta’
Wat zeker van pas komt als burgemeester is haar achtergrond en ervaring in het bedrijfsleven. Barbara de Reijke is een echte ‘bèta’: ze heeft een MBA en een master in de medische biologie. Ze kwam als adviseur terecht in de wereld van de zorg waar de vraag centraal stond: hoe houden we de zorg betaalbaar? Ze begeleidde onder meer de fusie van drie gezondheidscentra en was nauw betrokken bij wat wel de grote geneesmiddelenomwenteling in Nederland genoemd wordt: het preferentiebeleid waarbij de zorgverzekeraars de regie kregen over de prijzen van de geneesmiddelen. ‘De wereld van de zorgverzekeraars en de farmacie is een hele snelle wereld, dat is in de politiek wel anders en dat wordt dan ook de grootste uitdaging. Maar daar houd ik wel van.’

Aanpakken en verbinden
Ze noemt zichzelf een ‘aanpakker’, iemand die ‘snel tot de kern komt.’ Die eigenschap kon ze ook goed benutten in Ouder-Amstel, waar ze als wethouder een stevige portefeuille had: wonen, financiën, sport en Ruimtelijke Ordening. Er gebeurde veel in die periode waar ze als wethouder echt haar tanden in kon zetten. Als burgemeester van Blaricum hoopt ze invulling te kunnen geven aan de opdracht de verbinding te versterken tussen het openbaar bestuur en de bewoners. ‘Geloof me, er is meer dat ons bindt dan ons scheidt.’ Ze is zich bewust van het feit dat het vertrouwen van de burger in de overheid afneemt; er ligt een mooie opdracht voor de burgemeester om dat tij te keren. Ze weet al hoe ze dat wil gaan doen: koffieochtenden organiseren, op bezoek gaan bij verenigingen, gewoon luisteren om te horen wat er speelt in de samenleving, waar de knelpunten zitten, inspelen op de zorgen van mensen en samen zoeken naar oplossingen. Met de op handen zijnde opvang van Oekraïense vluchtelingen ligt er meteen al een flinke taak op haar bordje. Ze weet nu al dat ze misschien beslissingen moet nemen die niet voor iedereen even prettig zijn. Elk verhaal heeft meerdere kanten. ‘Het is mijn taak vertrouwen te wekken, uitleggen waarom we iets doen. Je kunt ook niet alles wat je wilt bereiken, compromissen sluiten is ook politiek. Maar ik heb het niet alleen voor het zeggen, we moeten het samen doen. En daar ga ik voor.’