door Greet Volkers

Eindelijk na ruim twee jaar mocht het weer. Een concert in Amsterdam bezoeken en van tevoren een hapje eten. Eten lekker, concert top. Ik liep op rozen. Tot… een paar dagen later de telefoon gaat, mijn vriendin… ‘Eh ja, ik vind het vervelend, maar ik heb corona.’

Samen in de auto, samen eten, naast elkaar bij het concert. Mijn rozengevoel was in één klap weg. Na een paar dagen thuis vond ik het nodig een stokjescontrole te doen. Ik had een test in huis. Eerlijk gezegd had ik het schrikbeeld voor ogen van al die in elkaar krimpende mensen op tv met een stok in hun neus. Maar goed. Ik controleer het stokpakketje en zie de houdbaarheidsdatum, januari 2020. Overtijd. Dan nog maar even wachten. Zaterdagnacht word ik wakker en maak me toch zorgen. Dus ik op mijn Ipadje kijken waar de dichtstbijzijnde testlocatie is. Op zondagmorgen vanaf 07.00 uur kan ik in de buurt van de Vituskerk terecht. Was toch wakker, dus om 08.00 uur sta ik op de stoep en ja hoor, de deur is open. Achter een tafeltje zit een nog wat slaperige jongeman. Verder natuurlijk geen hond. ‘Heeft u een afspraak?’ Nou nee, wist ik veel. Na wat geharrewar maakt de jongeman met mijn telefoon eerst een afspraak. Nou daar gaat ie dan. Stok in mijn keel, stok in mijn neus. Daarna een uitleg hoe het werkt. Het viel allemaal reuze mee en een half uur later… geen corona. Wat een gedoe. Ben voor de zekerheid nog maar een paar dagen thuisgebleven. En toch blij dat ik op een zondagmorgen om 08.00 uur heb geleerd hoe het werkt. Zo zie je maar, op je oude dag kun je nog wat leren. 

Bedankt Stokjesfee (… een jongeman kan immers ook een fee zijn). 

En dank aan alle stokjesfeeën in het land voor jullie werk de afgelopen jaren, jullie werk zit er nu grotendeels op!