door Sybert Blijdenstein
In een oude map trof ik dit zelfgemaakte diner-gedicht aan. Dichten is niet mijn sterkste kant maar het rijmt tenminste.Het gaat over Blaricum twintig jaar geleden. Ongecensureerd.

Blaricum
Het oude boerendorp tussen bos, hei en wei.
Eens het rijk van Erfgooiers, trots, grof en vrij.
Omringd door wonderschone meenten en engen.
Met aardige mensen maar ook met enkele krengen.
Luxe automobielen en boerenkarren, zij aan zij.
En, van oudsher de verdeling tussen ‘wij en zij’.
Boeren, burgers en buitenlui, als elkanders buren.
Monumentale boerderijen, met stallen en schuren.
Omsloten door Brasschaatse kasten van huizen.
Met hier en daar nog wat koeien en grijze muizen.
Oude boerengeslachten, hun hofsteden verkopend,
hun eeuwenoude tradities onstuitbaar verlopend.
Waar al heel lang ’t liberale denken wordt beleden,
en niet alleen op straat héél rechts wordt gereden.
Wonderlijk, met een burgemeester van linksgroen,
rechts mijdend, zoekend hoe ze het hier moet doen.
Met een gemeenteraad als slecht gerezen deeg,
en de eens zo volle gemeentekas, nu helemaal leeg.
Dan maar alles wild aan-, om- en verder uitgebouwd.
Wie is er die het dorpsbestuur nu nog echt vertrouwt?
Niet zo gek dat provincie en rijk goed hebben begrepen
dat hier nu snel en hard moet worden ingegrepen.
Wordt ons eens rijke, oeroude dorp, dan heel professioneel
van de Gemeente Groot Gooi een nieuw sjiek onderdeel?
Is zo’n ingrijpende verandering dan nog wel zo mooi?
Ik weet het niet. Doet u zelf maar eens een Gooi.
Maar moge onze oude band met Eemnes behouden blijven,
al eeuwen lang de vaste bron van al onze, zo geliefde wijven.
Zoals wij allen samen, op deze kortste dag van het jaar
hier eensgezind mogen blijven, in vriendschap bij elkaar!
Genietend achter onze heerlijke en volle borden
is ons grootste wens: zó samen ouder worden!
Ik hef daarom nu graag het glas
op wat nog komen mag en was!