door Frans Ruijter
Naarmate je ouder wordt, hoor je steeds vaker dat een dorpsgenoot niet lang meer te leven heeft. Zo hoorde ik half december dat Henk Ottenhof in de laatste fase van zijn leven was gekomen. Ik ben direct naar hem toegegaan en we hebben, al was het maar kort, fijn afscheid van elkaar kunnen nemen. Het deed ons beiden goed.

Henk, geboren op 4 december 1936, was bijna 65 jaar getrouwd met Sibilla Westland uit Huizen. Het gezegde twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen gold zeker niet voor hen. Henk was geen man van grote woorden, maar wel van grote daden. Op de eerste plaats voor zijn gezin, waar hij trots op was en van kon genieten. Maar ook zijn naaste omgeving kon op hem rekenen. Hij deed vaak kleine stukadoorklusjes en hij keek altijd of de mensen het konden betalen of niet. Voor Henk was de mens belangrijker dan het geld. Paarden waren zijn passie. Op de Bernardusschool, destijds aan de Kerklaan, was hij in de klas meteen afgeleid als er een paard langskwam en dat gebeurde in die jaren bijna continu. Het was zelfs zo dat hij aan de loop van het paard kon horen van welke boer het betreffende paard was. Hij zat er zelden naast. Na zijn pensionering ging hij op de fiets naar Stal Kloosterhof in Eemnes om daar voor de paarden te zorgen. Op 17 januari 2023 overleed hij op 86-jarige leeftijd. Blaricum is een goed mens verloren.