door Sybert Blijdenstein
De groene container

Net wakker kijk ik uit mijn slaapkamerraam. Zie op de vijfsprong in de verte een lege groene container op zijn kant liggen. Midden op straat. Het is weer zover. Meteen naar buiten gelopen. Gekeken of de onze nog rechtop aan de straat stond. Jawel. Pfff… Geluk gehad. Had ook anders kunnen zijn. Lekker luidruchtig de containers omtrappen door puberende scholieren op de fiets.

Een goede vriend, wonend iets verder in de verte, had daar wat op gevonden. Hij vulde, na een serie omtrapbeurten, zijn container tot aan de rand toe met 140 liter water. Deksel dicht. Val gezet. Hoefde alleen maar te wachten. Een luidruchtige, fietsende scholier trapte er in. Beter nog, hij trapte er keihard tegenaan. Dat heeft die geweten. Ontzetting volgde. Want de joelende jongeman werd teruggekaatst door de als uit één blok beton gegoten rechtopstaande container. Zijn maatjes moesten hem, verstrengeld in zijn fiets, van de straat rapen. Een jammerlijke afgang.

Even van lokaal klein naar werelds groot. De vergelijking dringt zich op tussen deze geslaagde list met de Blaricumse groencontainer, met wat nu Poetin in de Oekraïne overkomt. Die dacht een jaar geleden dat grote broederland, dat opschoof naar de democratie, te veroveren met één goedgerichte harde klap. De Krim had hij toch immers ook binnen een paar dagen onder de voet gelopen? Maar nu, ruim een jaar later, ligt hij op zijn rug te midden van uitgebrande tanks en dode soldaten. En zijn ‘meefietsende maten’, zijn generaals, is het lachen vergaan om dit gedeukte ‘veldheerschap’. Het hele vrije westen helpt Oekraïne, met succes, door deze vrijgevochten ‘containerstaat’ gestaag te blijven vullen met superieur oorlogsmateriaal, geld en morele steun. Misschien lukt het de Chinese president, Poetin te overtuigen dat hij het gezichtsverlies van deze oorlog niet meer ongedaan kan maken. Maar Xi’s twaalf punten plan kent geen terugtrekking. Misschien een onderlinge verdeling van Afrika en het verre oosten?