door Sybert Blijdenstein

Kerstgedachten

De feestdagen zijn weer begonnen. Sinterklaas is net voorbij. Kerst en Nieuwjaar komen er weer aan.

Mijn gedachten gaan terug naar mijn kleuterjaren. Met mijn ouders en twee oudere broertjes. De oorlog was net voorbij en dat kon je merken. Vrolijkheid was terug. Helemaal. We woonden op het Twentse platteland, in een leuk huisje aan een zandpad, tegenover een boerderij. De sinterklaasviering was voor mij nog echt. Ik geloofde er nog in. Mijn twee broertjes niet meer, maar die speelden het spel mee.

De ommekeer bij mij kwam toen wij onze schoentjes mochten zetten. De volgende ochtend sloop ik als eerste de trap af. Om de schoentjes te bekijken. In die van mij zat een sigaar van snoep. Maar mijn grotere broertje Loet had een klein tankje met rupsbandjes in zijn schoen. Dat wilde ik hebben. Ik dacht ‘als ik ze nou eens verwissel, wie merkt dat nou? Sinterklaas is de enige die dat weet en die is toch al weg. Die merkt er niets van.’

Zo gedacht zo gedaan. Snel het tankje met de sigaar verwisseld. Dat geloof te voet komt en weer te paard vertrekt, dat merkte ik direct. Toen mijn moeder in ochtendjas beneden kwam, nam ze mij resoluut het tankje af en legde dat in Loet zijn schoen. Ik kreeg een standje en was de sigaar. Maar ik had het wel door: Sinterklaas bestond niet. Dat waren mijn ouders. Ik zweeg er maar over. Want opeens was ik stout geweest.

Het strooien ’s avonds van pepernoten door een zwarte handschoen vanachter het gordijn had ik ook meteen door. Dat was geen zwarte piet. Dat was vader, die even via de voordeur achterom naar de tuindeur gelopen was en strooide. Loet geloofde nog wél in zwarte piet. Hij bleef volhouden dat hij Piet over het tuinhekje had zien springen. Dat kon gewoon niet.

Ik wens u prettige feestdagen en een gelukkig nieuw jaar!